Little changes!... —||—Küçük değişiklikler!..

ENG

Hi guys! I haven't posted for a long time. I don't know if I haven't posted or not, so I want to stick the stick in myself. To be honest, after not posting for so long, it's a little hard to start again. It is also difficult not to post for so long. In almost every new place I visit, I find myself designing the sentences of the post I am going to make. Thus, a new one has been added to the sentences going round and round in my head. Fortunately, today, as a result of the morning discussions of my old friends, the construction work was suddenly cancelled. 😂 So I fell idle and decided to write. In this process, I will tell what I can remember about the changes that have occurred in my life.

On the morning of the earthquake, perhaps at the same time, Mev flew to the USA. He called me one day, as he did the day before. He said he would leave in 3-4 days. As if he was travelling from here to Çorum... He will not be around for 5-6 months. Maybe he will never return. To be honest, I advised him not to return at all. Still, nothing is certain yet...

Even though I told him not to come back for his own sake, I was very sad to see him go. The night before he left, I drank late into the night. I almost cried. Fortunately, I'm good at holding it together so I don't cry. I mean, I was. Not anymore. On the morning of the earthquake, while I was still drunk and passed out, I received the news of the earthquake by phone from my girlfriend. I tried to understand what had happened and remember who was there. In the current farewell sadness, drunkenness, insomnia and exhaustion I was in, I couldn't hold myself back since I looked at the news and saw the destruction.

My crying attacks that started that morning still continue, although they have decreased recently. Regardless of time and place - watching something irrelevant at home, walking on the road, travelling in public transport... - I suddenly find myself crying. I feel empty inside. I think all the tears I have been saving for years have spilled out. It's as if my body has such a need and I'm waiting for a big explosion.

Life went on without a care in the world. My landlord decided to sell the house. A huge poster was put up on the balcony of my house. People keep coming round to see the house. It was very disturbing. I turned this situation into an opportunity. I moved to the house where Mev was staying. I started renting the house I was living in on a daily basis through the AirBnb application to cover the rent and bills until the sale was finalised and my situation was clear. I had rented a few times before to try it out. Now I use it completely for this job.

Before all this happened, I got into the construction business fast. But there's no stability in this business. It stops when it gets cold, when it rains, even when old people argue. 😂 So I gave up my idle time, I gave up taking care of the software lessons that I was convinced that I was no longer capable of, and I started driving a taxi. This is a very different job. It is interesting to do this job, which I usually get angry when I encounter in traffic, even almost all people in the world are angry and prejudiced. With the effect of staying in traffic for a long time, lack of sleep and hunger due to the intensity that there was no opportunity to eat, I did all the behaviours that I was angry with taxi drivers for doing before. This is what being a taxi driver requires. 😂 You can continue to be angry with them, including me. You are right in your prejudices. 😂 Maybe one day I can make a more detailed post about this.

There is no continuity in all these jobs. If the house is rented, when the tenants leave, one hour is enough for me to clean the house. Construction is here and there. In order for me to take a taxi, one of the taxi drivers has to get sick or have urgent work or something like that. Therefore, I still have free time. So I decided to utilise this free time by doing marketing. Actually this job is called Advertising. But I am in the marketing part. I go from shop to shop with a bag in my hand to sell products such as posters, signs, boards, brochures, business cards, etc. This job is good because I like to walk. I am very weak only in the marketing part. Because it's a field I don't know and I'm a little short of talking. 🤦‍♂️

Besides all this, I'm trying to keep up with what's going on here. I think a lot of people like me have taken a long break. There is nothing I can say about 'what is necessary' or 'why you should start'. Maybe @sudefteri's [call] (https://ecency.com/hive-138975/@sudefteri/yeniden#@sudefteri/re-damla-2023319t9260z) mobilised me a few days ago. Maybe it triggered me to read @damla's beautiful, sincere and detailed travel articles about my travel articles I have written so far, which made me ashamed to call them travel articles and think that I should invent another category name. I don't know, friends, I don't know... Let's stay healthy, peaceful and together... The rest will be solved somehow...

---

TR

Selam millet! Uzun bir süredir paylaşım yapmadım. Yapamadım mı yapmadım mı tam kestiremediğim için çuvaldızı kendime batırmak istiyorum. Doğrusu, bu kadar uzun süre paylaşım yapmadıktan sonra, tekrar başlamak biraz zor. Bunun kadar, bu kadar uzun süre paylaşım yapmamak da zor. Neredeyse gittiğim her yeni yerde, yapacağım paylaşımın cümlelerini tasarlarken buluyorum kendimi. Böylece, kafamın içerisinde dönüp duran cümlelere bir yenisi daha eklenmiş oldu. Neyse ki bugün, yaşlı arkadaşlarımın, sabah tartışmaları neticesinde, inşaat işi bir anda iptal oldu. 😂 Böylece ben de boşa düştüm ve yazmaya karar verdim. Bu süreçte, hayatımda meydana gelen değişikliklerden hatırlayabildiklerimi anlatacağım.

Deprem sabahı, belki de aynı saatlerde, Mev, ABD’ye uçtu. Bir önceki gidişinde de olduğu gibi, bir gün beni aradı. 3-4 Gün içerisinde gideceğini söyledi. Sanki buradan Çorum’a gidiyormuş gibi… 5-6 Ay kadar buralarda olmayacak. Belki de hiç dönmez. Doğrusu, ona hiç dönmemesi yönünde salık verdim. Gene de henüz hiçbir şey belli değil…

Her ne kadar, kendi iyiliği için dönmemesini söylesem de gitmesi beni çok üzdü. Gitmeden önceki gece geç saatlere kadar alkol aldım. Neredeyse ağlayacaktım. Neyse ki ağlamamak için kendimi tutma konusunda iyiyim. Yani, iyiydim. Artık öyle değilim. Depremin olduğu sabah, ben hala sarhoş ve sızmış bir halde uyuyorken kız arkadaşımdan gelen telefonla deprem haberini aldım. Ne olduğunu anlamaya ve orada kimlerin olduğunu hatırlamaya çalıştım. İçerisinde bulunduğum mevcut veda hüznü, sarhoşluk, uykusuzluk ve bitkinlik içerisindeyken haberlere bakıp, yıkımı gördüğümden beri kendimi tutamıyorum.

O sabah başlayan ağlama krizlerim, son zamanlarda azalmış olsa da hala devam ediyor. Zaman ve mekan gözetmeksizin -evde alakasız bir şeyler izlerken, yolda yürürken, toplu taşımada seyahat ederken…- bir anda ağlarken buluyorum kendimi. İçim boşalıveriyor. Sanırım, yıllardır biriktirdiğim bütün göz yaşlarım döküldü. Vücudumun, böyle bir ihtiyacı varmış da büyük bir patlama bekliyormuşum gibi…

Hayat, hiçbir şeyi umursamadan, akışını sürdürdü. Ev sahibim, evi satmaya karar verdi. Evimin balkonuna kocaman bir afiş asıldı. Sürekli birileri evi görmek için gelmeye başladı. Bu çok rahatsız edici bir durum. Ben de bu durumu bir fırsata çevirdim. Mev’in kaldığı eve taşındım. Kendi oturduğum evi de satılma işi kesinleşip benim durumum netleşene kadar, kirasını ve faturalarını karşılaması için AirBnb uygulaması üzerinden, günlük kiralamaya başladım. Daha önce de birkaç kez, denemek için kiralama yapmıştım. Artık tamamen bu iş için kullanıyorum.

Tüm bunlar olmadan önce, inşaat işine hızlı bir giriş yapmıştım. Fakat bu işte hiçbir istikrar yok. Hava soğuyunca, yağmur yağınca, ihtiyarlar tartışınca bile duruyor. 😂 Böylece boşta kalan zamanımı, artık beceremediğime kanaat getirdiğim yazılım dersleriyle ilgilenmekten vazgeçip, Taksicilik yapmaya başladım. Bu da çok farklı bir iş. Trafikte karşılaştığımda, genelde kızdığım, hatta neredeyse dünyadaki bütün insanların kızgın ve ön yargılı oldukları bu işi yapmak, enteresan. Trafikte uzun süre kalmak, uykusuzluk ve yemek yemeye fırsat bulunamayan yoğunluktan kaynaklı açlığın da etkisiyle, daha önce taksicilerin yaptıkları için kızdığım bütün hareketleri ben de yaptım. Taksici olmak bunu gerektiriyor. 😂 Onlara -benim de dahil olduğum-, kızgın olmaya devam edebilirsiniz. Ön yargılarınızda haklısınız. 😂 Belki bir gün bununla ilgili daha detaylı bir paylaşım yapabilirim.

Bütün bu saydığım işlerin sürekliliği yok. Ev kiralanırsa, kiracılar çıktığında, evi temizlemem için 1 saat yeterli oluyor. İnşaat bir var bir yok. Taksiye çıkmam için ise taksicilerden birisinin hastalanması, acil işinin çıkması falan gerekiyor. Dolayısıyla hala boş vaktim kalıyor. Ben de bu boş zamanımı pazarlamacılık yaparak değerlendirmeye karar verdim. Aslında bu işe Reklamcılık deniyor. Fakat ben pazarlama kısmındayım. Afiş, tabela, pano, broşür, kartvizit, vs. gibi ürünleri satmak çin, elimde bir çantayla dükkan dükkan geziyorum. Yürümeyi sevdiğim için bu iş güzel. Sadece pazarlama kısmında çok zayıfım. Çünkü bilmediğim bir alan ve ben konuşmak konusunda biraz kısırım. 🤦‍♂️

Bütün bunların yanında, burada olan biteni de takip etmeye çalışıyorum. Benim gibi bir sürü kişi uzun bir ara verdi sanırım. Başlamak için !gerekli olan ne’, ‘neden başlamalısınız’ konusunda söyleyebileceğim bir şey yok. Bugün içimden geldi ve başladım. Belki birkaç gün önce @sudefteri’nin çağrısı beni harekete geçirdi. Belki de @damla’nın incelediğimde, bu zamana kadar yazdığım gezi yazılarım hakkında, gezi yazısı dediğim için utanmama ve başka bir kategori ismi uydurmam gerektiğini düşünmeme sebep olacak kadar güzel, samimi ve detaylı gezi yazılarını okumak beni tetikledi. Bilemiyorum dostlar, bilemiyorum… Sağlıkla, huzurla ve birlikte kalalım… Geriye kalanlar bir şekilde çözülecektir…