It's 2012 beginning of October, I'm 7 months pregnant for the second time. The day begins nicely our sweet two-year-old is sitting with his dad in the kitchen, and I have the opportunity to relax for a while because my husband has a free day after service. We eat breakfast the little one is in a good mood playing with his dad, the guys are fooling around and suddenly the terrified husband says that something bad is happening to our son.

In one second, our beloved baby becomes flaccid, his eyes turn upside down and his mouth begins to bruise. The husband stands like a wry, walled him up for a while,despite the fact that he is a firefighter and resuscitates strangers on a daily basis. I look at him, I take my son and start doing artificial respiration, after a while I scream for him to call the emergency room,and instead of grabbing thephone, he puts on his shoes. I wrap my son in a duvet and give it to my husband, who runs out of the apartment with him. In a hurry, I throw my keys, health book and phone into my purse.

She slams the door from the house and I run after my husband. I run with a big belly through the streets, not looking too much at the moving cars, only a little bit separates me from the hospital. After a while she runs out to the SOR, she must have resembled a ghost, because immediately a nurse came out to me, I all out of heart say that a moment ago my husband ran here with an unconscious son in his arms. I remember through the fog that a woman was leading me to a room, on a big bed in a sitting position, I see my baby, dressed in a big diaper for adults, my son is hooked up to some cables, but he is alive.

At this point, I feel tears begin to flow down my cheeks, I feel joy at the same time because I know that he was saved, and on the other hand, I am terrified. After a while, an ambulance arrives, which transports me and the child to the hospital to the other end of the city, the little one is stable but is dumbed down, silent (and my child is a talker every day) I am afraid if hypoxia has occurred. In the hospital, tests begin, taking hectoliters of blood for testing, from the blood readings came out too low sodium level, after that the rest of the tests in the norm.

We are admitted to the ward, after about 2 hours the son, begins to talk and play as if he was never okay. For a few days we lie together in the hospital, Oskar and I sleep together on a field bed because my son does not want to sleep in a hospital metal cot, despite the huge belly some gives advice. Every day my husband delivers us dinners and treats for my son, in the hospital he visits even my dad, who has not entered the hospital for years.

Days pass and more tests, ultrasound of the heart unchanged, eeg of the brain in order, subsequent doctors spread their hands and do not find the cause. In the end, we go home after a week without a specific diagnosis with the feeling of sitting on a ticking bomb, because either it was a seizure without seizures, which can happen without a cause and never happen again (apparently up to 5 years of age, such situations can happen), the second likely option is pre-excitementsyndrome, but the cardiologist says that this is difficult to confirm.

We stay with referrals to specialists. After leaving the hospital, our pediatrician digs into the topic and draws attention to something that did not surprise anyone in the hospital, i.e. a very low level of sodium, because even without using salt every day it is practically every food. The doctor asks what drinks you have a son how much, and what he eats. It turns out that the desire to give the child to drink only water, combined with his habitual drinking, led him to flush sodium out of the body.

In addition, despite the passage of years, my husband when something is wrong with our already teenage son, reacts extremely strongly. We changed our son's diet, we learned that in everything you need to maintain moderation and common sense. I hope I never find myself in a similar situation again. But on the other hand, after this experience, I know that even when something happens, they will be able to react. This experience brought us closer than also as a married couple, showed us that we understand without words and acting together we can do more meaning than separately.

In marriage it is a bit like in a firefighter's work because you always go together so that you have support if necessary.

I love these guys of mine and thank you for every day you spend together.

POLISH / POLSKI :

Jest rok 2012 początek października, jestem w 7 miesiącu drugiej ciąży. Dzień zaczyna się miło nasz słodki dwulatek urzęduje z tatą w kuchni, a ja mam możliwość chwilę odpocząć bo mąż ma wolny dzień po służbie. Jemy śniadanie mały ma dobry humor bawi się z tatą, chłopaki wygłupiają się i nagle przerażony mąż mówi , że z naszym synkiem dziej się coś złego.

W jednej sekundzie nasze ukochane maleństwo robi się wiotkie, oczy wywracają mu się do góry nogami i usta zaczynają sinieć. Mąż stoi jak wryty, zamurowało go na chwilę, pomimo tego że jest strażakiem i na co dzień reanimuje obcych ludzi. Patrzę na niego, zabieram syna zaczynam robić sztuczne oddychanie, po chwili krzyczę, żeby dzwonił na pogotowie, a on zamiast chwytać telefon zakłada buty. Owijam synka w kołdrę i podaję mężowi, który wybiega z nim z mieszkania. W pośpiechu wrzucam w torebkę klucze, książeczkę zdrowia i telefon.

Zatrzaskuje drzwi od domu i wybiegam w ślad za mężem. Przebiegam z wielkim brzuchem przez ulice, nie patrząc zbyt na jadące samochody, jeszcze tylko kawałek dzieli mnie di szpitala. Po chwili wybiega na SOR , musiała przypominać ducha, bo natychmiast wychodzić do mnie pielęgniarka, ja cała zdyszana mówię, że przed chwila wbiegł tu mój mąż z nieprzytomnym synkiem na rękach. Pamiętam jak przez mgłę, że kobieta prowadzi mnie na jakąś salę, na wielkim łóżku w pozycji siedzącej, widzę moje maleństwo, ubrane w wielką pieluchę dla dorosłych, synek jest popodpinany pod jakieś kable, ale żyje.

W tym momencie czuję jak łzy zaczynają mi płynąć po policzkach, czuję jednocześnie radość bo wiem, że udało się go uratował, a z drugiej strony ogrania mnie przerażenie . Po chwili przyjeżdża karetka, która przewozi mnie i dziecko do szpitala na drugi koniec miasta mały jest stabilny ale jest otumaniony, milczy ( a moje dziecko na co dzień jest gadułą) boję, się czy nie doszło do niedotlenienia. W szpitalu, zaczynają się badania, pobieranie hektolitrów krwi do badań, z odczytów krwi wyszedł za niski poziom sodu, po za tym reszta badań w normie.

Zostajemy przyjęci na oddział,, po około 2 godzinach syn, zaczyna mówić i bawić się jak by nigdy nic mu nie było. Przez kilka dni leżymy razem w szpitalu, Oskar i ja śpimy razem na łóżku polowym bo synek nie chce spać w szpitalnym metalowym łóżeczku, mimo ogromnego brzucha jakiś daje rade. Codziennie mąż dowozi nam obiady i smakołyki dla syneczka, w szpitalu odwiedza nad nawet mój tata, który od lat nie wchodził do szpitala.

Mijają dni I kolejne badania, usg serca bez zmian, eeg mózgu w porządku, kolejni lekarze rozkładają ręce i nie znajdują przyczyny. Ostatecznie wychodzimy do domu po tygodniu bez konkretnej diagnozy z uczuciem siedzenia na tykającej bombie, bo albo był to napad drgawkowy bez drgawek, który może się wydarzyć bez przyczyny i nigdy więcej nie powtórzyć ( ponoć do 5 roku życia, takie sytuacje mogą się wydarzyć), druga prawdopodobna opcja to zespół preekscytacji, ale kardiolog mówi, że jest to trudne do potwierdzenia.

Zostajemy z skierowaniami do specjalistów. Po wyjściu że szpitala nasza pediatra drąży temat i zwraca uwagę na coś co nikogo nie zdziwiło w szpitalu czyli na bardzo niski poziom sodu, bo nawet nie używając soli na co dzień jest ona praktycznie każdym pożywieniu. Lekarka dopytuje co pije masz syneczek jak dużo, oraz co je. Okazuje się, że chęć dawania dziecku do picia tylko wody, w połączeniu z jego piciem nawykowym doprowadziła go do wypłukania sodu z organizmu.

Do tej mimo upływu lat, mój mąż gdy coś jest nie tak z naszym już nastoletnim synem, reaguje nad wyraz mocno. Zmieniliśmy synkowi dietę, nauczyliśmy się, że we wszystkim trzeba zachować umiar i zdrowy rozsądek. Mam nadzieję, że nigdy więcej nie znajdę się w podobnej sytuacji. Ale z drugie strony po tym doświadczeniu wiem, że nawet gdy coś się stanie, to będą potrafiła zareagować. To doświadczenie zbliżyło nad również jako małżeństwo, pokazało nam że rozumiemy do bez słów a działając razem możemy zrobić znaczenie więcej niż osobno.

W małżeństwie jest trochę jak w strażackiej rocie bo zawsze idzie się we dwoje tak by w razie czego mieć wsparcie.

Kocham tych moich chłopaków i dziękuję za każdy dzień spędzony razem.