Part 2 of ( Who writes this blog)/ Część druga ( Kto pisze tego bloga )
Continued :
Two weeks after giving birth,Istart to look like a zombie, pale disheveled and tired. As usual, she tries to take care of everything herself, which makes me irritable and cranky.
Fortunately, after visiting our treasure at my mother-in-law's, my husband gets fucked up. Not that I really belonged to him, but my mother-in-law tells Adrian to take the toddler for a walk, and chases me away for a nap.
Yes, I needed this nap very much at the time. For priority weeks after giving birth, the woman feels like a high, full of energy, a problem with sleeping, a person instead of going to bed or taking a shower looks at the newborn being. Whole days are spent staring as the babe sleeps, breathes and let go of farts 😉.
I'm grateful to my mother-in-law for helping me wake up at the time. Because childbirth or the fact that you become a parent does not suddenly make us a bank of milk and a machine that guarantees survival. It is important to balance everything, sometimes you have to throw it loose, dinner does not always have to be cooked, not once you can order pizzas, lasagna or something else you want.
Sometimes it is worth letting go, cleaning or washing, just relax to hug each other and enjoy the moment that will not come back. I remember that a month after the birth I spontaneously went to the hairdresser, cutmy hair and for the first time since giving birth I felt like my former self, maybe not entirely, but somehow I began to recognize myself in the mirror more.
A small child is a lot of joy but also a lot of work and dedication. It is not worth idealizing parenthood in the media, showing it only in pink colors. Parenting is also a sea of fears, a person hears crying and must guess what is happening, if it is hunger or a dirty diaper, the problem is quickly solved. What if a little man is well-rested, fed and rewound and yet he is throwing a concert? Who has not experienced it will not understand, the worst is with the first child because everything is new, and we feel hopeless, because the media create an idealized image of motherhood.
It's nice that there are women with whom the staff of helpers works, they have time for training, the cleaner and nanny will do a black job for them, and they can only boast about what is pretty, because now it is so appropriate, it should not be said that parenthood can give a bone and overwhelm. On the other hand, I'm not a fan of our grandmothers' approach and stories that discourage motherhood, scaring women, labor pains, eternal sleepless sleep and other terrible things.
Such behavior, too, does more harm than good. First of all, the current lifestyle, the change in relation to the division of household duties or the role of the father in the family as well as the significant progress of civilization have changed a lot and it is necessary to talk about it loudly. Today I do not spend half a day doing laundry, washing is done by a washing machine, diapers are disposable or eco to wash (but nothing is missing and everything is available). Maternity leave is much longer and the child is with the mother from the first moments, which makes it easier to build bonds.
Daddy is no longer just a walking paycheck, but a man who can do everything with his child. Nowadays, no one is surprised by a man pushing a stroller, and once it would be considered some kind of whim. What is certain with children is a change, a child who has been calm so far suddenly decides to wake up at 3 am and play until 6 am. Yes, I remember well my husband after returning to the service, he let me sleep off difficult nights and watched over our baby until 6 in the morning when I was already on my strength to face the humor of our firstborn again.
With a child, time passes quickly, from the next milestones, through developmental jumps, it is not even known when a small man, begins to roll over from the stomach to his back, sit down, crawl, get up. Immediately after that, the first steps appear. It is worth being at it, it is worth slowing down and focusing on these small successes and failures, our personal successes give a lot of satisfaction but the successes of children, a person experiences differently, it's a bit like cheering on your favorite athlete, only that he is unique and the most wonderful for us. Not a year had passed since Oskar's birth and I had to return to work, in fact it was only 8 months so my son was still a little toddler, whom I was still breastfeeding. I remember that I entered the rhythm of work quite smoothly, because my spouse was doing great with our bully.
At work I pulled food and so that lactation did not disappear, I began to lose weight quickly. More and more often I was caught by a strange stomach ache, a feeling of suffocation in a cage. I ignored it a bit, I thought it was neuralgia and I was just stressed about going back to work. But don't follow my example and ignore the symptoms. About three weeks after returning to work, we had an internal check-up during which I again felt unbearable pain, I asked a friend to take care of the restaurant for a while and I went to the social room where I began to curl up in pain on the couch.
I was lying down, on the couch and the pain did not go away, I deluded myself that it would pass for a while. After about half an hour, the operative called an ambulance, the card arrived quickly, the paramedic after the examination decided to take me to the hospital. The ambulance was followed by an operational woman who really took over and waited with me for the further development of events. On the spot, a stubborn paramedic argued with the doctor about ordering an ultrasound of the abdomen, and fortunately for me, he managed to fight because the examination had barely begun and the doctor began to nap that immediately it was necessary to do operations.
I only managed to tell the operational that I was going under the knife and that someone would give the keysto my car to my husband. The only number I remembered was my parents' home so it was my mother who had to give the news to her husband. I didn't remember much, from what happened next, the next day, after the operation, they let me go home, in fact I was so exhausted that I do not remember who drove me home, and at home my bobby was waiting for me. My dear husband put the boar away from his boo, and after a day at home I was surprised to discover that I was getting yellow.
You went to an internist who inserted a referral to the hospital from which they released me only the day before. Chicken so far I can not believe that you can let someone with jaundice into the house. My liver enzymes could not reach normal long after that, after a week in the hospital I returned to my boyfriends and I could calmly treat myself under the watchful eye of my sweeteners. Sometimes I wonder how, my husband embraces all this, he deserves a medal for patience to me because my stubbornness, not one would upset.
Writing about this stay in the hospital, I recalled our first adventure of this type. We lived together for maybe a month and I was caught in the evening by a kidney peg attack, I like I will pass me, but every few hours it hurts worse and worse, poor Adrian with horror in his eyes. I finally call my mom, roar like a beaver and tell my mom to take me out of here.
After a while I see Adrian's terrified face and he corrects my mother to take me to the hospital because my kidney hurts.
It's good that I corrected the statement because my dad with support would come to us and first pour and then ask what is happening 😀...
POLSKI / POLISH :
Ciąg dalszy …….
Po dwóch tygodniach od porodu, zaczęłam przypominać zombi, blada rozczochrana i zmęczona. Jak zwykle próbuje wszystko sama ogarnąć przez co robię się drażliwa i marudna.
Na szczęście po wizycie z naszym skarbem u teściowej mój mąż dostaje opieprz. Nie żebym mu się rzeczywiście należał, ale teściowa każe Adrianowi zabrać malucha na spacer, a mnie wygania na drzemkę.
Tak ta drzemkę była mi wtedy bardzo potrzebna. Przez pierwszeństwo tygodnie po porodzie, kobieta czuje się jak na jakimś haju, pełno energii, problem ze spaniem, człowiek zamiast iść spać czy wziąć prysznic patrzy się na nowo narodzoną istotkę. Całe dnie spędza się gapiąc jak bobas śpi, oddycha i puszczą bąki 😉.
Jestem wdzięczna teściowej, że pomogła mi się wtedy ocknąć. Bo poród czy fakt, że zostaje się rodzicem nie czyni nas nagle, tylko bankiem mleka i maszynką gwarantującą przetrwanie. Ważne, jest żeby wszystko sobie wyważyć, czasem trzeba wrzucić na luz, obiad nie zawsze musi być ugotowany, nie raz można zamówić pizze, lasagne czy coś innego na co mamy ochotę.
Czasem warto odpuścić, sprzątanie czy pranie, zwyczajnie odpocząć przytulić się do siebie i na cieszyć się chwilą, która nie wróci. Pamiętam, że miesiąc po porodzie poszłam spontanicznie do fryzjera, ścięłam włosy i po raz pierwszy od porodu poczułam się dawną sobą, no może nie do końca ale jakoś tak bardziej zaczęłam rozpoznawać siebie w lustrze.
Małe dziecko to dużo radości ale i ogrom pracy i poświęcenia. Nie warto jest idealizować rodzicielstwo w mediach, pokazywać go tylko w różowych barwach. Rodzicielstwo to tez morze obaw, człowiek słyszy płacz i musi odgadnąć co się dzieje, jeśli to głód czy brudna pielucha to szybko rozwiązuje się problem. A co jeśli mały człowiek jest wyspany, nakarmiony i przewinięty a mimo to urządza koncert? Kto tego nie przeżył ten nie zrozumie, najgorzej jest przy pierwszym dziecku bo wszystko jest nowe, a my czujemy się beznadziejnie, bo media kreują wyidealizowany obraz macierzyństwa.
Fajnie, że są kobiety, przy których pracuje sztab pomocników, mają czas na treningi, sprzątaczka i niania odwalą za nie czarną robotę, a one mogą chwali się tylko tym co ładne, bo przecież teraz tak wypada, nie powinno się mówi, że rodzicielstwo potrafi dać w kość i przytłaczać. Z drugiej strony, nie jestem fanką podejścia naszych babć i opowieści zniechęcających do macierzyństwa, straszenie kobiet, bólami porodowymi, wiecznym nie wyspaniem i innymi strasznymi rzeczami.
Takie zachowanie też, wyrządza więcej szkody niż pożytku. Po pierwsze obecny styl życia, zmiana w stosunku do podziału obowiązków domowych, czy roli ojca w rodzinie jak również znaczący postęp cywilizacyjny sporo zmieniły i trzeba o tym głośno mówić. Dziś nie spędzam pół dnia przy praniu, pranie robi pralka, pieluch są jednorazowe albo eko do prania ( ale niczego nie brakuje i wszystko jest dostępne) . Urlop macierzyński jest znacznie dłuższy a dziecko od pierwszych chwil jest przy mamie co ułatwia budowanie więzi.
Tatuś to już nie tylko chodząca wypłata, ale człowiek który potrafi wszystko zrobić przy swoim dziecku. W dzisiejszych czasach nikogo nie dziwi mężczyzna pchający wózek, a kiedyś uchodziło by to za jakąś fanaberie. To co jest pewne przy dzieciach to zmiana, dziecko, które było do tej pory spokojne nagle postanawia robić sobie pobudkę o 3 w nocy i bawić się do 6 nad ranem. Tak, dobrze to pamiętam mój mąż po powrocie że służby, dawał mi odespać trudne noce i pilnował naszego szkraba do 6 nad ranem gdy byłam już na siłach na nowo mierzyć się z humorkami naszego pierworodnego.
Przy dziecku czas szybko mija, od kolejnych kroków milowych, poprzez skoki rozwojowe, nawet nie wiadomo kiedy mały człowiek, zaczyna przewracać się z brzucha na plecy, siadać, pełzać, wstawać. Zaraz po tym pojawiają się pierwsze kroki. Warto być przy tym, warto zwolnić i skupić się na tych małych sukcesach i porażkach, nasze osobiste sukcesy dają dużo satysfakcji ale sukcesy dzieci, człowiek przeżywa inaczej, to trochę jak z dopingowanie ulubionego sportowca, tylko że on jest wyjątkowy i najcudowniejszy dla nas. Nie minął rok od urodzenia Oskarka a ja musiałam wrócić do pracy, właściwie to minęło dopiero 8 miesięcy więc synek był jeszcze małym brzdącem, którego karmiłam jeszcze piersią. Pamiętam, że w rytm pracy weszłam dość gładko, bo mój małżonek świetnie sobie radził z naszym łobuziakiem.
W pracy ściągałam pokarm i tak by laktacja nie zanikła, zaczęłam szybko chudnąć. Coraz częściej łapał mnie dziwny ból brzucha, uczucie duszenia w klatce. Trochę to ignorowałam, myślałam, że to nerwobóle a ja po prostu stresuje się powrotem do pracy. No ale nie bierzcie ze mnie przykładu i nie ignorujcie objawów. Po około trzech tygodniach od powrotu do pracy , mieliśmy kontrolę wewnętrzną podczas, której znów poczułam nieznośny ból, poprosiłam koleżankę, żeby przez chwilę dopilnowała restauracji a ja udała się do pokoju socjalnego gdzie zaczęłam się, zwijać z bólu na kanapie.
Leżałam, na kanapie i ból nie odchodził, łudziłam się, że jeszcze chwilkę i przejdzie. Po około pół godziny, operacyjna wezwała pogotowie, kartka przyjechała szybko, sanitariusz po badaniu podjął decyzję, żeby mnie zabrać do szpitala. W ślad za karetką pojechała, operacyjna, która naprawdę się przejęła i czekała ze mną na dalszy rozwój wydarzeń. Na miejscu uparty sanitariusz wykłócił się z lekarzem o zlecenie USG brzucha, i całe szczęście dla mnie, udało mu się wywalczyć bo ledwie rozpoczęło się badanie a lekarz zaczął się drzeć, że natychmiast trzeba zrobić operacje.
Zdążyłam tylko przekazać operacyjnej, że idę pod nóż i żeby ktoś oddał klucze do mojego auta mężowi. Jedyny numer który pamiętałam to domowy rodziców więc to moja mama musiała przekazać wieści mężowi. Nie wiele zapamiętałam, z tego co działo się potem, na następny dzień, po operacji wypuścili mnie do domu, w sumie to byłam tak wykończona, że nie pamiętam kto mnie odwiózł do domu, a w domu mój bobas czekał na mnie. Kochany mąż odstawił smyka od cyca, a ja po dobie w domu ze zdziwieniem odkryłam, że robię się żółta.
Pojechaliście do internistki która, wstawiała skierowanie do szpitala z którego wypuścili mnie raptem dzień wcześniej. Kurczę do tej pory nie mogę uwierzyć, że można kogoś z żółtaczką wypuścić do domu. Moje enzymy wątrobowe długo po tym nie mogły dojść do normy, po tygodniu w szpitalu wróciłam do moich chłopaków i spokojnie mogłam się kurować pod czujnym okiem moich słodziaków. Czasami zastanawiam się jak, ten mój mąż to wszystko ogarnia, należy mu się medal za cierpliwość do mnie bo mój upór, nie jednego wyprowadził by z równowagi.
Tak sobie pisząc o tym pobycie w szpitalu przypomniałam naszą pierwszą przygodę tego typu. Mieszkaliśmy wtedy razem może miesiąc a mnie złapał wieczorem atak kołki nerkowej, ja jak to ja przejdzie mi, no ale co po kilku godzinach boli coraz gorzej, biedny Adrian z przerażeniem w oczach. Ja w końcu dzwonie do mamy, ryczę jak bóbr i mówię żeby mnie mama stąd zabrała.
Po chwili widzę przerażona minę Adriana i koryguje, żeby mnie mama zabrała do szpitala bo mnie nerko bolą.
Dobrze, że skorygowałam wypowiedź bo jeszcze tata ze wsparciem wpadli by do nas i najpierw lali a potem pytali co się dzieje 😀...
0
0
0.000
https://twitter.com/Mega_Lobuziaki/status/1462184926372053002
The rewards earned on this comment will go directly to the person sharing the post on Twitter as long as they are registered with @poshtoken. Sign up at https://hiveposh.com.
Yay! 🤗
Your content has been boosted with Ecency Points, by @dragokazo.
Use Ecency daily to boost your growth on platform!
Support Ecency
Vote for Proposal
Delegate HP and earn more