Night light Gece Lambası ( ENG- TR )

Hello guys,

I'm not lost yet. But for some reason, I insist on trying to lose myself. It was a pleasure for me to go to places I did not know and walk. Today I did the same thing as I do every weekend. I walked. I think. I walked. I think.

Life gets better when the sun persistently tries to find its place in the middle of winter. I, too, prefer to start every new day with new hopes and new beauties. If I'm in love, I see you everywhere I look. When I come to a small village, I satisfy my longing for my homeland by looking at the one-story wooden houses.

I always try to hold on to the beauties of life as I start a new day. I talk to myself. I say; Today is a great day for me, I prefer to be energetic too. I want good and beautiful things to find me and new opportunities to come my way.

I want to tell you about a memory I had when I was little. We used to stay in the lodging houses provided by the state to the civil servants. At that time, I was going to middle school one, that is, to the fifth grade according to the new system. The children of the families living in all the lodgings were coming and going by bus. The lesson is over. I was out of school. I started to wait under the night light just below that high-rise business center where I was waiting for the shuttle. I was small. I couldn't walk home. Since we were in winter, it was getting dark early. Since I went to a different school with the other friends staying in the hostel, I was not at the point they expected. Those friends had received the news that their service had malfunctioned that day and could not come. They all walked home together. I didn't know anything. I kept waiting under the nightlight. It was dark and it was late. Service was not coming. I started to get scared and worried. I took a long look at the nightlight. It was like I was talking to him. I suddenly thought to myself that I should walk in the direction of the car, that he would see me anyway. Then I started walking. The weather was getting dark. I was walking towards the deserted streets where there are not many people anymore. At that moment, I brought to my mind the mischief I had with my friend Berat, whom I always joked about in class, in order not to be afraid. Berat was a cute friend of mine, chubby, with curly hair and red cheeks. We used to change the jackets we were wearing and go to class like that. When Berat put on my jacket, he would hold his round belly like a ball and say don't worry, I'll buy it for you too. I laugh when I remember those scenes. While I was thinking these things, I looked behind me and realized that not many cars were passing by anymore. When I walked a little further, I saw our red colored lodging apartments. I had arrived. I had completed my path. And not afraid at all.

This week, I tried to tell you about the beautiful moments of life where you can catch the beauties of your life. See you again, bye...

Merhaba Arkadaşlar,

Henüz kaybolmadım. Ama nedense ısrarlar kendimi kaybetmek için uğraşıyorum. Bilmediğim yerlere giderek yürümek, bana keyif veriyordu. Bugün de her hafta sonu yaptığım gibi aynı şeyi yaptım. Yürüdüm. Düşündüm. Yürüdüm. Düşündüm.

Güneş ısrarla kışın ortasında kendine yer bulmaya çalıştığında, hayat güzelleşiyor. Ben de, her başlayan yeni güne yeni umutlarla ve yeni güzelliklerle başlamayı tercih ediyorum. Aşıksam eğer, baktığım her yerde seni görürüm. Memleket özlemini, küçük bir köye geldiğimde, tek katlı ahşaptan yapılmış evlere bakarak gideriyorum.

Her zaman yeni bir güne başlarken hayatın güzelliklerine tutunmaya çalışıyorum. Kendi kendime konuşuyorum. Diyorum ki; bugün benim için harika bir gün, bende enerjik olmayı tercih ediyorum. İyi ve güzel olan şeylerin beni bulmasını, yeni fırsatların da karşıma çıkmasını kalben istiyorum.

Size küçükken yaşamış olduğum bir anıdan bahsetmek istiyorum. Biz, devletin memurlara sağlamış olduğu lojman evlerinde kalırdık. O zamanlar ortaokul bire , yani yeni sisteme göre beşinci sınıfa gidiyordum. Tüm lojmanlarda oturan ailelerin çocukları servisle gidip geliyordu. Ders bitmiş. Okuldan çıkmıştım. Servisi beklediğim, o yüksek katlı iş merkezinin hemen altında bulunan gece lambasının altında beklemeye başlamıştım. Küçüktüm. Eve yürüyerek gidemiyordum. Hem kış ayında olduğumuz için hava erken kararıyordu. Ben lojmanda kalan diğer arkadaşlarla farklı bir okula gittiğim için, onların beklediği noktada değildim. O arkadaşlar servisinin o gün arıza yaptığını ve gelemeyeceğini haberini almışlardı. Hep birlikte eve yürüyerek gitmişler. Benim hiç bir şeyden haberim yoktu. Gece lambasının altında beklemeye devam ediyordum. Hava iyice kararmış, saat geç olmuştu. Servis bir türlü gelmiyordu. Korkmaya ve telaşlanmaya başladım. Gece lambasına uzun uzun baktım. Sanki onunla konuşuyordum. Birden kendi kendime arabanın gidiş yönünden yürüyeyim, nasıl olsa beni görür alır diye düşündüm. Ardından yürümeye başladım. Hava iyice kararıyordu. Artık çok fazla insanın olmadığı ıssız sokaklara doğru yürüyordum.. O an aklıma korkmamak için, sınıfta sürekli şakalaştığım, Berat arkadaşımla yaptığımız yaramazlıkları getirdim. Berat, tombul, saçları kıvırcık ve kırmızı yanakları olan sevimli bir arkadaşımdı. Giydiğimiz ceketleri değiştirir, derse öyle girerdik. Berat benim ceketi giydiğinde, o top gibi yuvarlak göbeğini tutarak, bundan sana da alacam merak etme derdi. O sahneleri hatırladıkça gülüyorum. Bunları düşünürken arkama baktığım da artık fazla arabalarının geçmediğini fark ettim. Biraz daha yürüdüğümde oturduğumuz kırmızı renkli lojman apartmanlarımızı görmüştüm. Gelmiştim. Yolumu tamamlamıştım. Hem de hiç korkmandan.

Bu hafta sizlere hayatın, siz istediğiniz de güzelliklerini yakalayabileceğiniz güzel anlardan bahsetmeye çalıştım. Tekrar görüşmek üzere hoşça kalın...

For the best experience view this post on Liketu