Why Acceptance is important ?.

Autism, Azberger, Aphasia, Alalja, Sensory Integration Disorders, Dyslexia, Dysgraphia, Dyscalculia, Cerebral Palsy, Down's Syndrome and many other genetic syndromes that cannot be counted. There are so many developmental disorders of which we have a greater or lesser understanding, and yet what they have in common is the fact that they all occur with greater or lesser intensity.

Autistic, not equal to autistic, one child with cerebral palsy is 90 percent different from the other because one is lying down and does not speak, and the other has only a slight deficit, which thanks to the happiness and hard work of the child, parent and therapists is doing great among healthy colleagues. There are different types and degrees of disability, but often disabled people are more open and fit than many healthy people. I think that what makes children with disabilities face difficulties and overcome new barriers in their lives is acceptance.

Acceptance is needed by all of us, but it works that, in the case of children with various developmental disabilities, they need the acceptance of their relatives and their environment like no one else to believe that their otherness and uniqueness is their strength. Acceptance is also important to the parents of these wonderful children who are often marginalized, rejected by the group, finger-pointed and stigmatized. It is often said that children can be cruel and ruthless, but if they are, it is the fault of our parents and the society that allows hate, ridicule and rejection of other people just because they are more different than ourselves. Often the fear results from lack of knowledge, we are afraid of it, it is unknown to you, but you cannot infect you with a disability. Let us teach our children empathy and let us show it ourselves so that they can draw an example from.

In recent times, people have more warmth for animals in a shelter than for a child who is a little different than themselves. You do not even realize how the lack of acceptance affects the family with a sick child and the child itself, you have no idea how much you can work with such a person when he feels good with himself, when he becomes part of the group and is not repelled, acceptance is the best a form of therapy, not only for the child, but also for the parent and even his whole family. During the rehabilitation stay, which lasted only 2 weeks, I saw my child flourishing, having a great time, talking and talking (which he had not wanted to do so far).

As a mother, I could also catch a breath and feel like the mother of a healthy toddler because nobody stared at me and my child with disapproval, on the contrary, we had many nice moments, a lot of smiles, conversations about our experiences in diagnostics, therapies and daily challenges that are different for our children. Interestingly, after talking to parents of children with autism and after observing their functioning among children from camps, I discovered that children with autism also want companionship, talks and games with their peers, this game is a bit different than healthy children, but if they meet with acceptance, they even cling to to peers. I know that I am not any known authority, but I am a parent who, unlike all these experts, spends the most time with my child, me and other parents, seeing how these children function on a daily basis. I think that if each of us showed more acceptance to others on a daily basis, the world around us would be much better for us and other people. There would be fewer human tragedies, fewer people taking their own lives, and less depression. Let us learn to accept our own weaknesses, our otherness, because it is what makes us unique.

By accepting ourselves, it will be easier for us to accept others, but let us not accept that someone in our presence would ridicule, mock or hurt another human being. I think that at the beginning it is worth starting with passing someone in the queue, smiling at the mother whose baby is crying, asking an older neighbor if you can help him with shopping, or even a simple good morning. Sometimes simple gestures can really make a difference, for us, something simple and ordinary can be an injection of normality and strength for the next day. I think most of you do not realize how much the parents of disabled children feel unnoticed and alienated, and it does not only apply to them, I myself often feel marginalized, sidelined.

Because I have four children, I probably won't find time for coffee, and this coffee and a breath of normality and a sense of acceptance are a really big boost of positive energy. Everyone needs rest, a moment of breath And just as our children need to feel wanted and accepted, so we as their parents need to meet another person, so that the other person will see our autonomy an active individual who, despite the greater number of responsibilities, has his passions and desires.

Because everyone has them, each of us wants to feel part of society.

POLISH:

Akceptacja to ważna sprawa.

Autyzm, Azberger, Afazja, Alalja, Zaburzenia integracji sensorycznej, Dysleksja, Dysgrafia, Dyskalkulią, Dziecięce porażenie mózgowe, Zespół Downa i wiele innych zespołów genetycznych, których nie sposób zliczyć. Jest tak dużo zaburzeń rozwoju o ,których mamy większe lub mniejsze pojęcie, a jednak to co jest dla nich wspólnym mianownikiem jest fakt, że wszystkie występują z mniejszym bądź większym natężeniem.

Autystyk, autyście nie równy, jedno dziecko z porażeniem mózgowym jest od drugiego różne o 90 procent bo jedno leży i nie mówi, a drugie ma tylko lekkie deficytu, które dzięki szczęściu i ciężkiej pracy dziecka, rodzica i terapeutów radzi sobie świetnie wśród zdrowych kolegów i koleżanek. Są różne typy i stopnie niepełnosprawności, ale często osoby z łatką niepełnosprawnych są bardziej otwarte i sprawne niż nie jeden zdrowy człowiek. Myślę , że tym co sprawia, że dzieci z niepełnosprawnościami wychodzą na przeciw trudnościom, pokonują w swoim życiu kolejne bariery, jest akceptacja.

Akceptacja jest potrzebna nam wszystkim, ale działa że zdwojoną siłą w przypadku dzieci z różnymi zaburzeniami rozwojowymi, one jak nikt inny potrzebują akceptacji bliskich i otoczenia by uwierzyć, że ich inność i wyjątkowość jest ich siłą. Akceptacja jest też ważna dla rodziców Tych cudnych dzieci, które często są spychane na margines, odrzucane przez grupę, pokazywanych palcem i piętnowanych. Często mówi się, że dzieci potrafią być, okrutne i bezwzględne, ale jeśli takie są to jest to wina nas rodziców i społeczeństwa, które daje przyzwolenie na hejt, wyśmiewanie i odrzucenie drugiego człowieka tylko dlatego, że jest inny bardziej niż my sami. Często strach wynika z braku wiedzy, boimy się tego Ci jest nieznane, ale niepełnosprawnością nie da się zarazić. Uczmy nasze dzieci empati i sami ją okazujmy tak by miały skąd czerpać przykład.

W ostatnim czasie ludzie mają więcej ciepła dla zwierząt w schronisku niż dla dziecka, które jest trochę inne niż ich samo. Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak brak akceptacji wpływa na rodzinę z chorym dzieckiem i na nie samo, nie macie pojęcia jak dużo można wypracować z takim człowiekiem gdy czuje się dobrze sam że sobą, gdy staje się częścią grupy i nie jest odpychany, akceptacja to najlepsza forma terapii, nie tylko dla dziecka ale i dla rodzica, a nawet całej jego rodziny. Na turnusie rehabilitacyjnym , który trwał zaledwie 2 tygodnie, zobaczyłam jak moje dziecko rozkwita, jak świetnie bawi się, rozmawia i opowiada ( czego do tej pory nie miał ochoty robić) .

Jako mama też mogłam złapać chwilę oddechu i poczuć się jak mama zdrowego malucha bo nikt nie gapił się na mnie i moje dziecko z dezaprobatą, wręcz przeciwnie spotkało nas wiele miłych chwil, dużo uśmiechu, rozmów na temat naszych doświadczeń w diagnostyce , terapiach i codziennych wyzwaniach, które dla naszych dzieci są inne. Co ciekawe po rozmowach rodziców dzieci z autyzmem oraz po obserwacji ich funkcjonowania między dziećmi z turnusy odkryłam, że dzieci z autyzmem też pragnę towarzystwa, rozmowy i zabawy z rówieśnikami, zabawa ta jest trochę inna niż dzieci zdrowych ale jeśli spotykają się z akceptacją to wręcz lgną do rówieśników. Wiem, że nie jestem żadnym znanym autorytetem ale jestem rodzicem, który w przeciwieństwie do tych wszystkich ekspertów spędza najwięcej czasu że swoim dzieckiem i to ja i inni rodzice widzimy jak te dzieci funkcjonują na co dzień. Myślę, że gdyby każdy z nas okazywał na co dzień innym więcej akceptacji to świata wokół nas był by dużo lepszy dla nas i innych ludzi. Było by mniej ludzkich tragedii, mniej ludzi odbierało by sobie życie, i mniej cierpiało by na depresję. Uczmy się akceptować własne słabości, naszą odmienność, bo to ona czyni nas wyjątkowymi.

Akceptując siebie łatwiej będzie nam zaakceptować innych, nie gódźmy się za to na to by ktoś w naszej obecności wyśmiewał, szydził czy krzywdził drugiego człowieka. Myślę, że na początek warto zacząć od przepuszczenia, kogoś w kolejce, od uśmiechnięcia się do mamy której dziecko płacze, od zapytania starszego sąsiada czy można mu pomóc wnieść zakupy, czy choćby od zwykłego dzień dobry. Czasem proste gesty mogą naprawdę sporo zmienić, dla nas coś prostego i zwykłego, może być tym zastrzykiem normalności i siły na kolejny dzień. Myślę, że większość z was nie zdaje sobie sprawy jak bardzo rodzice niepełnosprawnych dzieci czują się niezauważeni i wyobcowani, zresztą to dotyczy nie tylko ich, ja sama często czuje się zepchnięta na margines , odsunięta na boczny tor.

Bo przecież przez to, że mam czworo dzieci pewnie nie znajdę czasu na kawę, a ta kawa i powiew normalności i poczucia akceptacji to naprawdę duży zastrzyk pozytywnej energii. Każdy potrzebuje odpoczynku, chwili oddechu I tak jak nasze dzieci potrzebują się czuć chciane i akceptowane tak samo my jako ich rodzice potrzebujemy spotkać się z innym człowiekiem, tak by ten drugi człowiek dostrzegł w nas autonomiczną jednostkę, która mimo większej liczby obowiązków ma swoje pasje, i pragnienia.

Bo każdy je ma, każdy z nas chce się czuć częścią społeczeństwa.