Visiting Chinatown to buy Chinese calendar, ไปเดินเที่ยวเยาวราช

This year November has caught me by surprise as it seemed to have arrived all of a sudden. I become panic when realising that the New Year is around the corner and Chinese New Year is not far away. I have not yet looked up about the prospect of Chinese Feng Shui next year. Usually I would be well equipped with the knowledge of all the important changes in Feng Shui of the following year. So, I had to visit Chinatown to get a few Chinese calendars for the New Year 2021 as soon as possible.

I took the bus there as I was afraid of traffic jam and free parking space would be impossible to find. The traffic jam was quite bad but that indicated an improvement in the economic activities around Chinatown. There were more people at bus stops and the traffic policeman was out to manage the flow of traffic and stopping cars at the main crossing for pedestrians. You would be surprised to hear that zebra crossing is a very dangerous spot as drivers do not stop their cars for pedestrians as a habit. So, people have to be very careful when using the zebra crossing.

From the bus, I could see that most gold shops were not busy with customers while small restaurants along Yaowarad road were rather quiet. I gathered that things would become more lively after dark as young people preferred to come here for street food and taking selfies in the evening.

The old buildings and architecture along this road continued to fascinate me. I wondered what this road looked like during the 1960s to early 1970s. These old buildings must have been looking very nice, grand and luxurious in those good old days. It made me quite sad to see them left neglected and abandoned by their owners. The new modern shopping malls had taken most of the new generations of customers away. So Chinatown has become the shopping venue for the older customers and elderly Chinese people. Tourism has helped in reviving people’s interest and curiosity in the old shopping area.

We used to pass this road on the way home from school everyday. Unfortunately I was too young to appreciate the colourful and lively atmosphere along this road. Our first house was less than ten minutes’ walk from the center of Chinatown. Those several rows of old shop-houses had been bought by one of the richest tycoons in Thailand. They have been under renovation and developed as vintage cluster of modernised shop-houses. But I did wonder who would buy these expensive houses under this economic situation.

Every time I walked around Chinatown, a sad nostalgic feeling always came to my mind. My Chinese grandmother used to take me shopping with her at the old market. All the sights of Chinese pickles and food appeared quite strange to me as a young kid. My mother took me with her several times through the narrow lanes behind the main road. I regretted not having a camera with me to record the activities during the best years of my childhood. I guessed cameras were still quite a novel and expensive gadget in those days. I am afraid the old pictures on my memories would start to fade away along with changing time.

I loved to have my Chinese conversation with elderly shopkeepers as they reminded me of my Chinese relatives. It was quite an experience to be a kid among ten older Chinese relatives who were always so boisterous. The whole household seemed to be full of activities, laughters and cooking activities in two kitchens. How I wished I could borrow a time machine and an invisibility cloak so that I could take videos and photos of the past.

Looking at the old buildings which used to be grand and beautiful forty years ago, I could not helping wondering where these owners and their families have gone; what kinds of professions their descendants have adopted. Three or four generations of people must have lived in these old houses. I felt sad to see the impact of economic cycles on old generations of Chinese merchants who had no knowledge of international trade and politics. That’s probably why most Chinese families sent their children abroad for their education. They did not want to see their children made the same mistake of being overly optimistic and trusting of certainty.

Unfortunately, education systems had been designed to program youngsters as willing automaton or efficient workers. Only persistent black sheep could break out of the designed conformity and liberate their mind. Most of my Western educated cousins all fell into the old traps and troubles which their ancestors hoped they could avoid. People never learned from their cultural heritage and history as they had been brainwashed by the systems.

Looking at architectural changes around Chinatown, I have learned that life is full of uncertainty and that those little and ordinary people are just pawns in the bigger games played by invisible and powerful players on a global stage with the wealth of the whole world as a ransom. We have become the busy workers similar to a bee hive being controlled by the hive-mind. I do wonder what next year will bring. So, I would have to spend some time on Feng-Shui and remote viewing so that I could have some indications of future trends. My Chinese calendars would be very handy and useful tool; I might have to get some Chinese Feng Shui cures during my next visit.

เราต้องรีบกระวีกระวาดไปถนนเยาวราช หรือไชน่าทาวน์เพื่อหาซื้อปฎิทินจีนของปีหน้า เวลาผ่านไปเร็วมากจนน่าตกใจ อยู่ดีๆเดือนพฤศจิกายนก็มาถึงแบบเราไม่ทันได้ตั้งตัว เราแทบจะเตรียมตัวไม่ถูกเลย ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่ไหนดี เรายังมีสิ่งที่ต้องสะสางอีกยาวเป็นหางว่าว แต่ต้องหาปฎิทินจีนก่อน และไปสำรวจตลาดที่เยาวราขเพื่อดูว่าเศรษฐกิจดีขึ้นบ้างหรือยัง เรานั่งรถเมล์ไปเพราะเรากลัวรถติด และแถวนั้นไม่มีที่จอดรถฟรีด้วย เราดีใจที่รถติดกว่าครั้งก่อน นี่อาจจะบอกได้ว่าการค้าขายเริ่มดีขึ้นแล้ว แต่เรามองจากรถเมล์ พวกร้านทองแทบไม่มีลูกค้าเลย ส่วนร้านอาหารข้างทางก็ค่อนข้างเงียบเหงา เราคิดว่าคนส่วนใหญ่มาตอนเย็นเพื่อถ่ายรูปและแวะกินอาหารตามร้านอาหารที่เปิดในตอนเย็น

เราเดินดูและถ่ายรูปตึกเก่าๆตามถนนเยาวราช มาทีไรเราก็สังเกตเห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เราก็ต้องหยุดดูและบันทึกในความทรงจำก่อน เวลามาเดินที่เยาวราชเราก็หวนคิดถึงความหลังทุกครั้ง บ้านเก่าที่แรกของเราอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ตอนเด็กๆเราจำได้ว่าเราเคยมาเดินแถวนี้กับคุณย่าจีนของเรา ตอนนั้นมีคนเดินกันมากเต็มุพื้นที่ เราต้องเบียดผู้คนไปกับคุณย่า ทุกคนพูดภาษาจีนกันดังสนั่น คุณแม่ก็เคยพาเราไปเดินตลาดเก่าหลายครั้ง เรามองดูพวกของแห้งและพวกของผักดองอย่างงงงวย น่าเสียดายที่เราเด็กเกินไปที่จะรู้จักคุณค่าของประสบการณ์เหล่านี้ และตอนนั้นเราก็ยังไม่มีกล้องถ่ายรูปด้วย เราอยากเดินทางผ่านเครื่องไทม์แมชชีนและมีเสื้อล่องหน เพื่อเราจะได้กลับไปถ่ายรูปและบันทึกวีดีโอกลับมาไว้ดูในปัจจุบัน

เราชอบฝึกพูดภาษาจีนกับคนขายของชาวจีน เราได้ซื้อปฎิทินจีนมาสามอัน ปีนี้เรายังไม่มีเวลามาศึกษา เรื่องฮวงจุ้ยสำหรับปีหน้าเลย เราคงต้องหาเวลามาทำเรื่องนี้อย่างจริงจัง เราสะท้อนถึงความไม่แน่นอนในชีวิตจาก ความเปลี่ยนแปลงของสภาพตึกเหล่านี้ สักสี่สิบปีที่แล้วตึกเหล่านี้คงดูหรูและสวยงามมาก ย่านเยาวราชกำลังบูม คนมีความรํ่ารวยจากการค้าขายทำธุรกิจมากมาย คนสมัยก่อนไม่มีความรู้เรื่องผลกระทบจากการเมืองระหว่างประเทศและเศรษฐกิจในระดับมหภาค ผลกระทบของวงจรชีวิตของระบบเศรษฐกิจโลก ทำให้ธุรกิจในไทยต้องล้มหายไปเป็นรอบๆ

คนจีนจึงส่งลูกหลานไปเรียนหนังสือต่างประเทศ เพื่อจะได้ฉลาดและทันคนต่างชาติ แต่เราผิดหวังมากที่ญาติพี่น้องที่ไปเรียนเมืองนอกกลับมา กลายเป็นหุ่นยนต์ที่ถูกโปรแกรมมาให้คิดเองไม่เป็น ระบบการศึกษาถูกออกแบบมาให้ผลิตคนไปเป็นลูกจ้างที่เก่งในงาน มากกว่าเป็นคนที่ทีตวามคิดสร้างสรรค์ด้วยตนเอง และในที่สุดประวัติศาสตร์ก็ซ้ำรอย วงจรอุบาทว์ก็กบับมาทำร้ายประเทศอีกหลายรอบ เราหมดหนทางช่วยเตือนภัยล่วงหน้า คนส่วนใหญ่จะมีความยึดมั่นถือมั่นสูงจนฟังความคิดเห็นแปลกไปไม่ได้ เราก็ได้แต่ภาวนาขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยผ่อนหนักเป็นเบาด้วย เราคงต้องมานั่งดูฮวงจุ้ยของปีหน้าโดยด่วน

Wishing you peace, good health and prosperity.

Stay warm and cheerful.

#wednesdaywalk created by @tattoodjay