Efhi - The Spartan Girl Who Did Not Know How To Die - Part 1b
A story (maybe a ghost story? Maybe not? But we know she is a gentle soul). Here is her story, as told in the Little Cherine Series of novels.
I became aware of her as an odd localised source of energy, but for nearly a century I was not curious. When it persisted, I decided to investigate. I still did not recognise it as a soul and finding no obvious source nurturing it, I ignored it again for another twenty years. Finally I realised that it is something unique to all the worlds I have known and returned to learn more about it.
Many Terrans have a hint of psychic awareness. For instance, as they sit lost in their thoughts, they’ll feel a strangers eyes fixed on the back of their head and they will turn to check there is not something which threatens them. I think it was something similar, for as I gently probed the energy, while wondering whether I should remove some of the soil, my intrusion was felt and it reacted violently - to itself and its environment. Its first reaction was the most astounding, for it instantly recreated its body. Being as immature as it was on the day it died, it did not realise it no longer has a body, so the determination to kick out created a body for her. The second reaction was the explosion of rocks and soil as she kicked out.
Suddenly, in the pit now exposed, I saw a small female child. She looked up at me and then with a smile, she reached in to me and I heard her words directly in my mind, partly spoken in the version of Hellene she had learnt from her mother and partly meaning was communicated by her emotions. “Why have you spent so much time alone? From now you will have me to make you smile.”
I was shaken by the emotions she shared and spoke without thinking, “You are a blessing (Ευχή).” She accepted the word as her name from me and so it became her name, but also, it became what she is to all life.
What I did not realise at that time is that I, a Perisfian, from a distant star and time, an alien guardian of Mankind, at that moment came one small step closer to being a Terran male. The change in me was just as violent as the creation of her own body had been and it took some time for me to recover.
I hope you enjoy reading this story of fantasy, adventure and love - and should some of it be true for our reality, I hope you will love our Cherine.
Αλέξανδρος Ζήνον Ευσταθίου
(Alexander Zenon Eustace)12th November, 2019
- posted: 12th November, 2019
This story is taken from the Little Cherine series of novels. If you wish to read the Little Cherine Series from the first book, Book 01 to Book 04 are posted on most Steem platforms. Use this link button to open the LC Book Index:
If you wish to use image, r/click and copy link
If you agree with my protest, why not make it a habit of upvoting all who have set their post to "Payout Declined"
(if you do not see they plagiarised or are running a scam)
The bigger your vote the better, but even a zero value vote shows you support them
oraia i istoria!!! :)
ligo diskola aglika gia mena alla moy arese i idea tis istorias :)
Αρχικά την γνώριζα ως μια παράξενη πηγή ενέργειας, αλλά για σχεδόν έναν αιώνα δεν ήμουν περίεργος. Όταν παρέμεινε, αποφάσισα να το ερευνήσω. Ακόμα δεν το αναγνώρισα ως ψυχή και δεν βρήκα προφανή πηγή για να το τρέφη, αλλά το αγνόησα ξανά για άλλα είκοσι χρόνια. Τελικά συνειδητοποίησα ότι είναι κάτι μοναδικό σε όλους τους κόσμους που γνωρίζω και επέστρεψα για να μάθω περισσότερα γι ' αυτό.
Πολλοί Γήινοι έχουν τουλάχιστον μια υποψία ψυχικής δύναμης. Για παράδειγμα, καθώς κάθονται χαμένοι στις σκέψεις τους, θα αισθανθούν μάτια να στερεώνουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους και θα στραφούν για να ελέγξουν ότι δεν υπάρχει κάτι που να τους απειλεί. Νομίζω ότι ήταν κάτι παρόμοιο, γιατί όπως ερέυνησα την ενέργεια, ενώ αναρωτιόντουσαν αν θα έπρεπε να αφαιρέσω λίγο από το χώμα, η εισβολή μου έγινε αισθητή και αντέδρασε βίαια - πρός τον εαυτό της και στο περιβάλλον της.
Η πρώτη της αντίδραση ήταν η πιο εντυπωσιακή, επειδή αμέσως αναδημιούργησε το σώμα της. Όντας, επειδή είταν όσο ανώριμη ήταν την ημέρα που πέθανε, δεν συνειδητοποίησε ότι δεν έχει πλέον σώμα, οπότε η απόφαση να κλωτσίση πρός τα έξω δημιούργησε ένα σώμα γι ' αυτήν. Η δεύτερη αντίδραση ήταν η έκρηξη βράχων και χώματος καθώς τα κλώτσισε.
Ξαφνικά, στο λάκκο που τώρα εκτέθηκε, είδα ένα μικρό θηλυκό παιδί. Με κοίταξε και μετά, χαμογελώντας, ήρθε μέσα μου και άκουσα τα λόγια της απευθείας στο μυαλό μου, εν μέρει ομιλούμενη στην εκδοχή του αρχαία ελληνικά που είχε μάθει από τη μητέρα της και εν μέρει από τα συναισθήματά της. "Γιατί ξόδεψες τόσο πολύ χρόνο μόνος σου; Από τώρα θα με έχεις να σε κάνω να χαμογελάς."
Ταράχτηκα από τα συναισθήματα που μοιράστηκε και μίλησα χωρίς να σκεφτώ, "είσαι ευλογία (ευχή)." Δέχτηκε τη λέξη ως όνομά της από μένα και έτσι έγινε το όνομά της, αλλά επίσης, έγινε αυτό που είναι σε όλη τη ζωή.
Αυτό που δεν κατάλαβα εκείνη τη στιγμή είναι ότι εγώ, ένας Περισφιάν, από ένα μακρινό άστέρι και χρόνο, ένας αλλοδαπός φύλακας της ανθρωπότητας, εκείνη τη στιγμή ήρθε ένα μικρό βήμα πιο κοντά στο να είμαι ένας γήινος άνδρας.
:)
poly wraio!!!! :))))))))))